Bunu zaten söyledim. Defalarca. Sadece söyledim, anladın mı? Defalarca. Bağırdım, duymadın. Fark etmez. Dedim, kapıldım dansına. Seni de gerçek sandım aslında. Seni de gerçek sandım aslında. Seni de gerçek sandım. Aslında. Seni de gerçek. Sandım. Seni de gerçek sandım. Menüde eksildi şimdi baktığım yerlerde. Doldu etkisi ve sahtelikleri içerdi kendinden. Peki, dinlemesi neden fark etsin ki? Dedim kendi kendime. Oturduğum yerdeyim, benden ibaretim. Sonuçta her şey yaşanması gerekiyor. İçin? Yani? Bu konuşmayı kaçıncı tekrar edişim? Nefret ettim. Kendimden. Bağırdım, bağırdım, bağırdım, bağırdım, aynaların karşısında. Aniden, bir fikir geldi ve bu kurtuluş aslında. Giderse, hepsi yalan. Hepsi gerçek. Aynı anda. Nasıl yaratabilirim ki? Yani, bi gerçeğin içindeyken kendi gerçeğimi? Şimdi… Diyor ki, mekan fikirin uzantısı, pereferilere doğru mekanın çıkıntısı. Fikir, merkez. Kafamı karıştırıyor herkes. Uzanıyor işte, aynı çarkın dişlisi. Farklı yüzeylere etki ediyor ama hepsi bir. Her şey tekrardan ibaretken, olamam ki daha fazla kendim. Zaten kendim sandığım dolanmıştı ayaklarıma. Geçmiyor zaman artık. Bırak olup biteni, kendimize gelelim. Diyorum ama bak, kaçıncı yok oluşun eseri? Bu kalıcı. Yazdıklarım. Yazmasaydım? Başka ne yapabilirdim ki? Sığındığım cümlelerimde andırıyor artık bir harabeyi. Yıkılmış bir binanın hudutlarında geziyorum, Buna gerçeğim diyorum. Hayır, hayır, hayır, hayır. Söyleme bana çünkü inanmıyorum. Sözlerin. Hayır, hayır, hayır, hayır. Ben verdim sana bunu, ayıp bana. Yalnız kalamıyorum, yalnızlığımdan korkuyorlar. Gözlerinde görüyorum bak, Ürkme benden. Her şey zaten varacak varacağı yere. Görümde, hudutların içinde bulutlar. Hudutların içinde bulutlar. Sandığımdan değil ama bırakcam artık kendimi. Asasım var ipleri tavana bağlayarak. Yalın ayak koşasım var camların üstünde, bir yere varmaya çalışmak değilmiş, bu yüzden küstüm ben geçmişe. Gelecek kaygısı içinde yaşa, tüketim algısı içinde bi tuzak. Varsa bile insan, gerçeğin içinde tutsak.